„Romancero pod gwiazdami” (1960), zaliczane do arcydzieł literatury światowej, jest czwartą i ostatnią książką Jacques'a-Stéphena Alexisa – pisarza, który z pewnością najpełniej przybliżył światu obraz swojej ojczystej wyspy Haiti (San Domingo). O ile fabuła jego poprzednich utworów dotyczy czasów nam współczesnych, to zbiór opowieści „Romancera” wskrzesza zaklęty krąg rodzimej mitologii i ludowej fantazji, a nieokiełzana wyobraźnia autora nasyca magią nawet wątki na wskroś nowoczesne. Tak więc książka ta jawi się nam jako doskonały przykład tzw. realizmu cudownego, najszerzej tu zrealizowanego pośród całej twórczości Alexisa, będąc wyrazem spontanicznego nurtu, który szczególnie płodny jest na terenie Ameryki Łacińskiej. Niektóre z tych opowiadań podejmują niemal dosłownie tradycyjne motywy haitańskie, a całość tworzy zamknięty krąg opowieści o charakterze często baśniowym, powiązanych wspólnie dialogami, jakie autor toczy z legendarnym Starym Wiatrem Karaibskim. Splot kultury indiańskiej z dziedzictwem afrykańskim, wpływy europejskie, a zwłaszcza tragiczne dla mieszkańców Haiti zetknięcie z obca kulturą zdobywców hiszpańskich i francuskich (tu, nawiasem mówiąc, pamiętny jest dla nas udział polskich legionów w militarnej interwencji Napoleona) znajdują żywe odbicie w dziele haitańskiego pisarza. Autor kojarzy niezmiennie w swoich opowieściach pierwiastki fantazji i realizmu – a jego różnorodny zasób słownictwa wzbogaca niepomiernie tę poetycką prozę „Romancera pod gwiazdami”, prozę – która najlepiej świadczy o tym, że Alexis najzupełniej słusznie uważa się przede wszystkim za poetę.