Cztery drogi

Książka

W koszyku

oceń

Cztery drogi / Tommi Kinnunen ; przełożył Sebastian Musielak. - Warszawa : Wydawnictwo W.A.B. - Grupa Wydawnicza Foksal, 2015. - 380, [4] strony : il. ; 21 cm.

(Don Kichot i Sancho Pansa)

Autor

Kinnunen Tommi (1973- ). Musielak Sebastian. Tłumaczenie

Forma i typ

Książki

Przynależność kulturowa

Literatura fińska

Gatunek

Powieść Powieść obyczajowa

Przekonująca, wzruszająca powieść o Finlandii, zwykłych ludziach, wielkich domach i niewygodnych sekretach. Maria, położna i samotna matka, zyskuje sobie szacunek lokalnej społeczności dzięki zimnej krwi, z jaką odbiera nawet najbardziej skomplikowane porody. Jej córka Lahja otwiera zakład fotograficzny, lecz przede wszystkim za wszelką cenę stara się utrzymać swoje małżeństwo. Jednak jej mąż Onni, podróżując od miasta do miasta w ramach pracy, szuka krótkotrwałego szczęścia w przelotnych romansach. Kilkadziesiąt lat później Kaarina urządza dom odziedziczony po teściu. Kobieta postanawia poznać prawdę o przodkach swojego męża, do tej pory starannie przemilczaną przez rodzinę.

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Wypożyczalnia dla dorosłych

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821-3 (4 egz.)

Strefa uwag:

Tyt. oryg.: Neljantienristeys

Recenzje:

Sięgnęłam po tą powieść, bo lubię literaturę osiadłą w Finlandii. I chyba to sprawiło, że trafiłam na niebywałą ksiązkę - którą mogę śmiało porównać do stylu i formy mojej ukochanej Majgull Axelson. "cztery drogi" t przejmująca, wzruszająca powieść o Finlandii, zwykłych ludziach, wielkich domach i niewygodnych sekretach życiach. Ale po kolei - najstarsza z rodziny Maria, położna i samotna matka, zyskuje sobie szacunek lokalnej społeczności dzięki zimnej krwi, (...) z jaką odbiera nawet najbardziej skomplikowane porody. Nie boi się oczu innych, nie boi się porównania do wcześniejszej akuszerki, nie straszne jej mrozy, w jakich musi nie jeden raz docierać do pacjentek...
Jej córka Lahja otwiera zakład fotograficzny, lecz przede wszystkim za wszelką cenę stara się utrzymać swoje małżeństwo, bo nijak się nie udaje. Po latach wychodzi na jaw życie jej męża Onni`ego, który często wyjeźdzał z domu w ramach pracy, a które to wyjazdy okazały się czymś zupełnie innym.
Kilkadziesiąt lat później Kaarina urządza dom odziedziczony po teściu lecz przez cały czas mieszka z teściową, czyli - jak sama mówi - nigdy u siebie i na swoim. Dom rodziców nie jest jej własnym i to ją całe życie boli. Lecz, co najdziwniejsze, gdy już ma go dla siebie czuje się źle. Czeka na głos teściowej, na jej pomruki, utyskiwania czy choćby szuranie nogami.
Prawda w tej książce jest ukryta pod ładnym zewnętrznym wizerunkiem. każdy inny, a każdego łączą gen i dach nad głową. Niby każdy ma swoje prywatne życie, swoją intymność lecz sięgamy głębiej i widzimy samotność tych ludzi, sekrety, które spychane we wnętrza serc wpływają na chorobę psychiki. Trafiamy na łzy, ból i pragnienie czułości. każdy szuka jakiegoś sposobu na egzystencję i ukojenie własnych emocji, zatapia się w pracy, zmusza się do ciągłego ruchu byleby nie myśleć, nie płakać, nie czuć tego zimna w sobie.
Niebywała powieść, która wciaga jak studnia, do której zaglądasz najpierw z ciekawości by potem natrętnie wychylać głowę wierząc, że na dnie jest smok. Nie sposób obejść treść ot tak, obojętnie. Kończysz czytanie i jest ci żal tych ludzi. Żyją w smutku, żyją samotnie choć nie są sami, czasem nawet niszczą się wzajemnie, nie potrafią się wspólnie śmiać, czy choćby być ze sobą w jednym pomieszczeniu. Dom ciągle był rozbudowywany o kolejne pokoje, werandy czy wyjścia i tym samym rozrósł się do takich rozmiarów, że każdy mógł przebywać w różnych jego częściach i nawet o tym nie wiedzieli.
Bardzo dobra, wstrząsająca. Prawdziwa;