W dorobku pisarskim Stanisława Rogali oprócz licznych prac popularnonaukowych, publicystycznych, tomików poezji i prozy znaczące miejsce zajmują pozycje książkowe skierowane do młodego odbiorcy. Niewątpliwie jedną z powieści wpisujących się do tego kanonu są "Zreczaki" wydane w 1979 r. przez Wydawnictwo Łódzkie i aktualnie wznowione. Ta niewielkich rozmiarów książka to kondensacja wartkiej akcji, soczystego humoru i potoczystej narracji. Odnosząc się do tytułu, należy nadmienić, iż dotyczy on mieszkańców podchmielnickich wiosek - Zreczy, z których nota bene jedno - Chałupczańskie – jest miejscem urodzenia autora powieści. Mimo to, iż S. Rogala pochodzi z tej miejscowości i tam też się wychowywał, nie można jednoznacznie określić, iż utwór jest w pełni autobiograficzny. W posłowiu do "Zreczaków" Marek Kątny w taki oto sposób skonstatował tę kwestię: „ Pisarz wprowadził do utworu także autentyczne imiona rodzeństwa: najstarszego brata Zdzisława (Zdzicha), sióstr Ireny i Jadwigi oraz najmłodszej siostry Alicji [...] autentycznymi są także rodzinne przezwiska Matus i Ogórek, nazwiska właścicieli młynów i sąsiadów. Również szkolni koledzy narratora noszą znamiona postaci realnych”[1]... Reszty możemy się tylko domyślać i podsuwać różne supozycje. Jednakże jedno jest pewne, iż książka ta jest rodzajem duchowej odysei do świata lat dziecięcych, do świata własnego dziedzictwa, z którego pisarz nieustannie czerpie. Tak czy inaczej poruszając się na granicy fikcji i autentyzmu można przeżyć wspaniałe chwile partycypując w (nie)zwykłym życiu mieszkańców wioski. Takie doznania możliwe są dzięki autorowi prowadzącemu czytelnika wprawnie między wersami, omijającego koleiny wydumanej składni czy pustych frazesów.