Książka pt. „Janusz Korczak” została napisana przez Marka Jaworskiego. Została wydana w 1973 roku w Warszawie. Janusz Korczak jest niezwykle wybitną postacią, był jednocześnie lekarzem, wychowawcą, pedagogiem, publicystą i pisarzem. Ale przede wszystkim był człowiekiem o wielkim sercu. Janusz Korczak to w rzeczywistości tylko jego pseudonim, a tak naprawdę nazywał się Henryk Goldszmit. Urodzony w Warszawie 22 lipca 1878 lub 1879 roku. Na początku jego dzieciństwo było sielanką, gdy żył jego ojciec, Józef – adwokat i matka, Cecylia. Lecz gdy mały Henryk miał 11 lat, jego ojciec zachorował i wkrótce zmarł. Było mu z mamą ciężko, nie mieli pieniędzy na życie. Przeprowadzili się do małego mieszkania i żyli bardzo skromnie. Korczak udzielał korepetycji. Jednocześnie nie zaniedbywał swojej edukacji: skończył gimnazjum i rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Po skończeniu studiów zaczął pracę w szpitalu dziecięcym na ulicy Śliskiej. Miał też prywatną praktykę. Biednych ludzi leczył za darmo, za to bogatym kazał słono płacić za porady lekarskie. Potem Janusz Korczak postanowił porzucić medycynę i zająć się wychowywaniem sierot. W 1912 roku został dyrektorem „Domu Sierot” na ulicy Krochmalnej 92. Był to dom dla najbiedniejszych żydowskich dzieci. Januszowi Korczakowi od początku jego pracy w „Domu Sierot” pomagała pani Stefa Wilczyska. Razem pracowali z dziećmi i walczyli o prawa dla nich. Wybuchła I wojna światowa. Korczak został powołany do wojska i poszedł na wojnę. Po powrocie z wojny zorganizował drugą placówkę, „Nasz Dom”, dla dzieci polskich, którą kierowała pani Maryna Falska. W 1939 roku rozpoczęła się wojna i pierwsze bomby spadły na Warszawę. W 1940 roku Niemcy przesiedlili „Dom Sierot” do getta - zamkniętej dzielnicy żydowskiej, na ulicę Chłodną 33. W getcie panował głód i nędza, szerzyły się różne choroby. Stary Doktor walczył o każdą kromkę chleba dla swoich wychowanków. Pomimo strasznych warunków w domu sierot panowała przyjazna atmosfera. Niestety, zapadła decyzja o zlikwidowaniu getta w Warszawie; wysiedlano Żydów i dokonywano masowych egzekucji w obozach zagłady. Korczak i jego wychowankowie znaleźli się w bydlęcych wagonach, które pojechały do obozu śmierci w Treblince. Dzieci szły z zielonym sztandarem „Domu Sierot”, sztandarem nadziei wszystkich dzieci. 6 sierpnia 1942 roku było już po wszystkim. Korczak zginął w komorze gazowej razem z wychowankami. Janusz Korczak był wielkim przyjacielem dzieci. Nie tylko je kochał i był dla nich dobry, lecz je szanował i przyznawał im prawa równe prawom dorosłych. Uważał, że dziecko ma prawo być sobą, być takim, jakim jest. Jeżeli dziecko jest „pełnym człowiekiem”, to ma prawo do szacunku, ma prawo do tego, aby nie być lekceważone i ma prawo tego wymagać od dorosłych. Uczył także dzieci, że nie tylko prawa mają, lecz i obowiązki. Janusz Korczak był jedną z najpiękniejszych postaci wśród polskich pedagogów i pisarzy. Całe życie poświęcił dzieciom. Dlatego stawiamy mu pomniki, nazywamy jego imieniem szkoły i szpitale. Na pozór pozostał po nim tylko symboliczny kamień w Treblince z napisem „Janusz Korczak (Henryk Goldszmit) i dzieci”, a naprawdę - pamięć serdeczna w ludzkich sercach i myślach. Biografia ta bardzo mi się podobała, sięgnęłam po nią przez przypadek i przeczytałam niemal jednym tchem. Jest dosyć krótka i szybko się ją czyta. Życie Korczaka podzielono na poszczególne etapy, co ułatwia zapamiętanie całej książki. Często pojawiają się cytaty z jego pamiętnika, wypowiedzi osób znających Korczaka i recenzje jego książek. Książka zawiera także dużo zdjęć jego przyjaciół, miejsc z nim związanych. Uważam, że warto poświęcić czas na przeczytanie tej książki. Jest ciekawa, ponieważ mówi o osobie, która poświęciła życie poznawaniu natury dziecka.