Książka uważana za pierwszą prawdziwą powieść w języku angielskim, napisana przez Daniela Defoe, najprawdopodobniej na bazie prawdziwych morskich przygód szkockiego żeglarza, który cztery lata spędził samotnie na jednej z wysp Pacyfiku. Defoe kreuje w powieści postać pewnego żeglarza, który w młodzieńczym wieku wyrywa się spod kurateli ojca, aby wyruszyć w morze. Już na samym początku jego przygody naznaczone są niebezpieczeństwem, a jego pierwsza poważna wyprawa kończy się niewolą u afrykańskich Maurów. Ma sporo szczęścia, gdy udaje mu się uciec na niewielkiej łodzi, a z kolejnych opałów ratuje go portugalski statek. Kapitan statku staje się dobrym przyjacielem Cruzoe, który z jego pomocą ląduje w Brazylii i po założeniu plantacji trzciny cukrowej wiedzie całkiem dostatnie życie. Jego awanturniczy charakter daje jednak znów o sobie znać i Cruzoe okrętuje się ponownie, by tym razem popłynąć w kierunku Afryki, w celu zdobycia kilku czarnoskórych niewolników do pracy. Tej podróży jednak nie jest mu dane ukończyć. Potężny sztorm niszczy statek, a z całej załogi przy życiu pozostawia jedynie Robinsona, któremu ocean pozwala wyrwać się w kierunku nieznanej plaży. Rozpacz i uczucie beznadziejności ustępują szybko, gdy do akcji wkraczają wrodzona zaradność i pomysłowość. Robinson ratuje z wraku co się da i zaczyna układać sobie życie na, jak się z początku wydaje, bezludnej wyspie. Gdy już jest przekonany, że swojego żywota dokona samotnie w swoim własnym "królestwie", znajduje ślad ludzkiej stopy odciśnięty w piasku...