Co wiemy o Luisie Braille'u? Gdzie się urodził? Czy był widzący, czy niewidomy? Jak to się stało, że został twórcą pisma punktowego? W specjalistycznej literaturze polskiej znaleźć możemy artykuły biograficzne o Louisie Braille'u; brak jest jednak całościowej monografii wyczerpująco przedstawiającej biografię twórcy pisma punktowego. Właśnie z tego powodu ważne jest, że dzięki staraniom fundacji "Szansa dla Niewidomych" w 200 rocznicę urodzin Louisa Braille'a pojawiła się na polskim rynku wydawniczym publikacja Michaela Mellora "Louis Braille. Dotyk geniuszu". Wydana po raz pierwszy w Stanach Zjednoczonych w 2006 roku, na język polski została przetłumaczona przez Eryka Zielińskiego. Redaktorem wydania polskiego jest Magdalena Kornetka, a korekty merytorycznej tłumaczenia polskiego dokonał Marek Kalbarczyk. Nowoczesna, utrzymana jednak trochę w amerykańskim stylu książka, ciekawie wprowadza w sytuację życiową niewidomych europejczyków końca XVIII i XIX wieku. W interesujący i ubarwiony listami z epoki sposób autor przedstawia historię założenia przez Valentina Hauy pierwszej francuskiej szkoły dla niewidomych, pierwsze próby kształcenia uczniów, sposoby ich edukacji a zwłaszcza próby dostosowania do ich percepcji dotykowej słowa pisanego. Sporo miejsca poświęca autor pismu Charlesa Barbiera, które stało się wzorem dla Louisa Braille'a. Sam system pisma wynaleziony przez Louisa Braille'a opisany jest w książce szczegółowo wraz z dokonywanymi w nim zmianami, co pozwala czytelnikowi zapoznać się z ewolucją sześciopunktu. Postać Ludwika Braille'a pokazana jest bardzo ciekawie na tle epoki, historii Francji, sytuacji niewidomych w XIX wieku. Interesująco przedstawiona jest rodzina Braille'ów, miejscowość, z której pochodził Louis, jej niepowtarzalny klimat i oddana w listach nieustanna tęsknota za najbliższymi oraz rodzinnym Coupvray. Wraz z twórcą pisma punktowego dla niewidomych przeżywamy jego radość z wynalezienia systemu, ale i zmagania, by przy aprobacie niewidomych, uznane ono zostało za oficjalnie obowiązujące. Razem z Braille'em szarpią nami rozterki, czy zmienić pracę, czy porzucić paryski instytut dla niewidomej młodzieży i zdecydować się na pełen etat organisty. Ciekawa monografia biograficzna, choć nie powieść, pozwala też czytelnikowi wczuć się w sytuację zdrowotną tracącego wzrok dziecka, a w końcu chorującego całe niemal dorosłe życie na gruźlicę osłabiającą jego zdrowie człowieka, którego ostatecznie "zabiera" ta nieuleczalna wówczas choroba. Książka nie kończy się wraz z rokiem 1852 - datą śmierci Braille'a. Autor pokazuje zmagania zwolenników i przeciwników pisma wypukłego w 2 połowie XIX wieku i pierwszej połowie XX wieku. Plastycznie przedstawia äklimat stuku białych lasek" na bruku paryskim, kiedy to w 1952 roku ciało wybitnego niewidomego Louisa Braille'a zostało przeniesione do Panteonu, gdzie spoczywają prochy najwybitniejszych francuzów.