Derek Walcott - poeta, dramaturg. W Kingston na Jamajce studiował francuski, łacinę i hiszpański, w Nowym Jorku odbył studia teatralne, pracował na Karaibach jako nauczyciel i dziennikarz, parając się krytyką artystyczną i teatralną. Sam będąc potomkiem niewolników i nomadem pomiędzy rasami, kulturami, językami i tradycjami, w swej twórczości analizował konflikty i związki między dziedzictwem kultury europejskiej, afrykańskiej, azjatyckiej i latynoamerykańskiej, zajmował się śledzeniem długiej drogi krajów postkolonialnych od niewolnictwa do niepodległości. Badał lokalne mity i ich miejsce w kulturze uniwersalnej, koncentrował się na problemach wielojęzyczności, artystycznej izolacji i wykorzenienia z rodzimej tradycji, poszukiwania tożsamości wśród różnorodnych wpływów kulturowych. W roku 1992 otrzymał literacką Nagrodę Nobla za - "dzieło poetyckie wielkiej jasności, wyrastające z historycznej wizji i stanowiące owoc otwarcia na wielokulturowość". Jest członkiem honorowym the American Academy and Institute of Arts and Letters. Ukazanie się w Polsce pierwszego wyboru wierszy jednego z największych żyjących poetów świata (w przekładach znakomitych tłumaczy, wśród nich wielu wybitnych poetów) jest prawdziwym wydarzeniem, znacznym poszerzeniem naszych horyzontów na literaturę powszechną i wypełnieniem dotkliwej luki istniejącej dotychczas w naszej kulturze. W poezję tę znakomicie wprowadza otwierający książkę błyskotliwy esej Josifa Brodskiego, zaś tom zamyka przemówienie noblowskie Walcotta. Poeta składa w nim hołd trudnej historii i złożonej współczesności tej egzotycznej części świata, którą - jak pisze Brodski - "odkrył Kolumb i skolonizowali Brytyjczycy, ale unieśmiertelnił Walcott".