Tytułowym bohaterem tej powieści uczynił autor Przemysława II, dzielnicowego księcia wielkopolskiego i przez krótki okres (1295-1296) także króla Polski. Akcja powieści toczy się w II połowie XIII wieku. Jeśli chodzi o sytuację wewnętrzną ziem polskich, jest to okres pogłębiającego się rozbicia dzielnicowego. Okres upadku znaczenia naszego państwa na arenie międzynarodowej, zagrożenia zewnętrznego, niezwykle brutalnych i podstępnych walk wewnętrznych pomiędzy książętami, postępującego upadku władzy świeckiej. Zarazem w siłę rośnie możnowładztwo, zarówno świeckie, jak duchowne, oraz rycerstwo. Częste walki wewnętrzne i zewnętrzne, najazdy sąsiednich ludów, bunty możnych znacznie osłabiają władzę książąt, ale także ogólnie całe państwo. Następuje też wyludnienie ziem polskich na skutek wojen i najazdów. Okres rozbicia dzielnicowego stopniowo osłabia machinę państwową, sprawia, iż zagrożone staje się samo istnienie państwa. Wyżej wymienione czynniki powodują, iż masowo napływa z zachodu ludność niemiecka. Szczególnie istotne staje się zagrożenie niemieckie z zewnątrz. W takich czasach przyszło żyć i panować księciu Przemysławowi. Obserwując sytuację, stopniowo dochodzi on do wniosku, iż jedynym sposobem uratowania państwa jest przywrócenie w Polsce monarchii. W tym kroku dostrzega on szansę na zjednoczenie ziem polskich i przywrócenia Koronie Polskiej dawnego blasku i znaczenia. W swoich dążeniach książę otrzymuje wsparcie najwyższych czynników kościelnych, szczególnie prymasa Jakuba Świnki. Starania tytułowego bohatera zostają uwieńczone powodzeniem. Niestety jego królowanie nie trwa długo i kończy się tragedią...