Jest rok 1382. Po śmierci Ludwika Węgierskiego Polakom marzy się „swój” król, taki, który będzie miał siedzibę w Krakowie na Wawelu i będzie dbał o swoich poddanych. Rządy na odległość sprawowane przez Ludwika Węgierskiego i całkowity brak zainteresowania z jego strony tym, co działo się w Polsce, bezwzględni zarządcy, którzy starali się utrzymać posłuch okrucieństwem i przemocą - wszystko to nauczyło Polaków, że obcy król będzie zawsze dbał najpierw o swoją ojczyznę, a dla odległego kraju braknie mu serca i ochoty, by się o niego troszczyć. Na mocy układów polsko-węgierskich następcą Ludwika na polskim tronie miała być jego starsza córka, Maria. Wiadomo było, że Maria, koronowana już na królową Węgier, do Polski na stałe nie przyjedzie. Również jej przyszły mąż, Zygmunt Luksemburski, Niemiec z pochodzenia, nie przypadł Polakom do gustu. Dlaczegóż by więc nie wybrać królem kogoś stąd, komu się korona polska z racji urodzenia należała? Wybór padł na Ziemowita IV, księcia mazowieckiego, jednego z ostatnich potomków rodu Piastów. Ziemowit, zwany Semkiem, nie miał tak wysoko idących aspiracji, ale niewiele trzeba było, by zamącić w młodej głowie i przekonać go, że naród tego oczekuje. Żeby jednak wprowadzić plan w życie, trzeba było najpierw wyrwać Wielkopolskę spod ciężkiego buta Domarata, wielkopolskiego starosty, który sprawował rządy z ramienia Ludwika Węgierskiego. Rozpętała się wojna domowa w Wielkopolsce. Dwa lata trwały zażarte walki i podchody, a zwycięstwo przechylało się raz na jedną, raz na drugą stronę. Dopiero długo oczekiwane przybycie Jadwigi i jej koronacja w 1384 roku zakończyły krwawy konflikt, który i tak powoli wygasał z powodu zniszczeń, osłabłych sił i braku środków finansowych.